1974 by David Peace

Author:David Peace [Peace, David]
Language: nld
Format: epub
Tags: Misdaadroman, Thriller
ISBN: 902345815X
Publisher: Cargo
Published: 2000-01-01T23:00:00+00:00

Ik gaf plankgas.

Brigadier Fraser rende op zijn maat 44 door het bureau.

Ik was tien minuten van het Hartleyverpleeghuis vandaan.

Brigadier Fraser knoopte zijn jack dicht, pakte zijn pet.

Ik draaide het raampje op een kier, een sigaret aangestoken, radio 3 hard aan, Vivaldi.

Brigadier Fraser zat voor de deur van zijn chef en keek op het goedkope horloge dat zijn vrouw hem bij de vorige kerst cadeau had gedaan.

Ik glimlachte. Ik was hem bijna een heel uur voor.

Met verse bloemen in mijn hand belde ik aan bij het Hartleyverpleeghuis.

Ik had nooit bloemen meegenomen naar St. James.

Nog nooit ook maar een enkele stengel voor mijn vader meegebracht.

Het gebouw zag eruit als een oud statig huis of een hotel en wierp een koude, donkere schaduw over het niet onderhouden terrein. Twee oude vrouwen staarden naar me door het erkerraam van een serre. Een van de vrouwen masseerde haar linkerborst, kneep de tepel tussen haar vingers.

Ik vroeg me af wanneer mijn moeder opgehouden was bloemen mee te brengen voor mijn vader.

Een vrouw van middelbare leeftijd met een rood gezicht en een witte jas aan deed de deur open.

‘Kan ik iets voor u doen?’

‘Ik hoop het. Ik kom mijn tante Marjorie opzoeken. Mevrouw Marjorie Dawson?’

‘O ja? Ik begrijp het. Komt u maar mee,’ zei ze. Ze hield de deur voor me open.

Ik kon me niet herinneren wanneer ik mijn vader voor het laatst had bezocht, of dat op een maandag of een dinsdag was geweest.

‘Hoe gaat het met haar?’

‘Tja, we hebben haar iets voor haar zenuwen moeten geven. Gewoon om haar wat rustiger te maken.’ Ze leidde me een grote zaal in met een nog grotere trap.

Ik zei: ‘Het spijt me dat te horen.’

‘Nou ja, ik hoorde dat ze nogal overstuur was toen ze haar hier terugbrachten.’

Terugbrachten, dacht ik en beet op mijn tong.

‘Wanneer hebt u uw tante voor het laatst gezien, meneer...?’

‘Dunston. Eric Dunston,’ zei ik met een glimlach en stak mijn hand uit.

‘Mevrouw White,’ zei mevrouw White en schudde me de hand. ‘De Hartleys zijn deze week weg.’

‘Aangenaam,’ zei ik en was echt blij dat ik de Hartleys niet zou ontmoeten.

‘Ze is boven. Kamer 102. Privékamer uiteraard.’

Mijn vader was uiteindelijk ook in een privékamer beland, zonder bloemen, een hoopje botten in een bruine huidzak.

Mevrouw White liep in haar strakke witte jas voor me uit de trap op.

De verwarming stond op de hoogste stand en er klonk een zacht gezoem van een televisie of radio. De geur van een gaarkeuken kwam ons achterna de trap op, alsof die me helemaal vanaf het St. Jamesziekenhuis in Leeds had achtervolgd.

Boven aan de trap liepen we door een zweterige gang vol grote ijzeren radiatoren en kwamen bij kamer 102.

Mijn hart klopte hard en snel en ik zei: ‘Zo is het goed. Ik heb u al lang genoeg opgehouden, mevrouw White.’

‘Ach, welnee,’ glimlachte mevrouw White en klopte op de deur en deed hem open. ‘Het is geen moeite.’

Het was een mooie kamer, badend in winterzon en vol bloemen. Radio 2 speelde zachtjes iets lichts.

Mevrouw Marjorie Dawson lag met haar ogen dicht op twee dikke kussens, de kraag van haar peignoir stak uit onder al het beddengoed.

Download

Copyright Disclaimer:
This site does not store any files on its server. We only index and link to content provided by other sites. Please contact the content providers to delete copyright contents if any and email us, we'll remove relevant links or contents immediately.